De dag van: Simone Smit
Simone Smit is senior medewerkster bij de parketpolitie van de rechtbank Amsterdam waar zij inmiddels 16 jaar werkzaam is.
Hoe zien jouw dagen eruit?
“Mijn dagen verschillen erg van elkaar. De dagindeling is afhankelijk van de post waarop ik zit. In de ochtenden ben ik wachtcommandant of coördinator van de cellenblokken. Als ik coördinator ben van de cellenblokken dan begin ik mijn dag met de openingsronde. Ik haal de sloten eraf, open de vertrekken, zet de computers aan en vang het personeel op dat rond acht uur aanwezig is. De busjes met gedetineerden komen vanaf half negen aan. Ik deel de gedetineerden in waarbij ik erop let of ze geen relaties met elkaar hebben, of ze in beperkingen zitten en of ze minderjarig zijn. In die gevallen moeten ze alleen in de cel. Heel soms zijn hier ook jonge kinderen of baby’s in verband met een asielprocedure, daarvoor is een speciale ‘civiele’ ruimte ingericht die wij ‘ballenbak’ noemen. De vader moet dan apart. Dat is wel heel schrijnend om te zien.
Als ik wachtcommandant ben van half acht tot één uur, dan zit ik op mijn post bij de telefoon en de computer. Op een drukke vrijdag kunnen en er wel 40 of 50 voorgeleidingen zijn. De hele ochtend krijg ik veel telefoontjes en e-mailtjes. Soms belt een officier omdat er iets in beslag genomen moet worden van een gedetineerde. Daarnaast deel ik de transportbussen in. Ik bedenk hoeveel bussen moeten worden ingezet en verdeel de collega’s over de bussen. In de bussen zijn voor gedetineerden zeven plekken met drie compartimenten – door ons ‘kooien’ genoemd. Vrouwen moeten altijd apart en minderjarigen moeten altijd apart. Soms maak je gekke dingen mee. Toen ik zelf een keer met een collega het transport deed, hadden we een gekke man achterin die zich tijdens de rit helemaal had uitgekleed. Gelukkig was de man vrolijk en niet agressief. Dat is dan toch een grappige gebeurtenis.
Druk programma! En de middagen?
In de middagen zit ik bij strafzaken op zitting. Dat is soms best zwaar, omdat je steeds alert moet zijn. Ik luister niet altijd meer mee, winkeldiefstallen bijvoorbeeld heb ik al vaak gehoord. Soms, bij heftige zittingen zoals bij zedenzaken, sluit ik me een beetje af. Ik heb zelf de zaak van Robert M. helemaal meegedraaid. Ik was daarvoor gevraagd.
Gebeurt er weleens wat vreemds op een zitting?
Op zittingen gebeuren soms wel gekke dingen. Een enkele keer wordt er wat naar de officier of de rechter gegooid, daarom hebben we nu de waterkannen verwijderd. Je voelt meestal aan of een verdachte agressief is of niet. Als vrouw ben ik op zitting niet angstig. Als vroeg in je loopbaan iets onverwachts gebeurt en je reageert daar goed op, dan bouw je vertrouwen op in jezelf. Dat is wel belangrijk. Op mijn collega’s kan ik ook bouwen, we zijn een hechte groep. Ik vind het een leuke, afwisselende baan.”